കനല്‍ കത്തുമെന്‍ ഹൃദയത്തിന്‍ സ്നേഹം
സാന്ദ്രമാം പുഴയായ് നിന്നിലേയ്ക്കണയുമ്പോള്‍
മൌനരാഗത്തിന്‍ മുഖപടമണിഞ്ഞു നീ
നിര്‍വേദത്തിന്‍ അണകെട്ടി ഉയര്‍ത്തുന്നു !
കാല്പനികമാം പ്രണയഭാവങ്ങള്‍ വ്യര്‍ത്ഥമായി
തീരുന്നൊരീ അധുനാന്തകാലത്തില്‍
തിരിച്ചറിയപ്പെടാതെ പോകുന്നു
നീ എന്നില്‍ പൊഴിക്കും വിഹ്വലരാഗാര്‍ദ്രകണങ്ങള്‍ ...
ഭാവിതന്‍ തുലാസ്സില്‍ തൂങ്ങും നിന്‍ ആശങ്കകള്‍
സത്യമായി തീരുമെന്നു നീ കരുതും വ്യാകുലതകള്‍
സുഖാലസ്യത്തില്‍ ഞാന്‍ മുഖം തിരിക്കുമ്പോഴും
നിനക്കു കഴിയുന്നില്ല; അവയെ കണ്ടില്ലെന്നു നടിക്കുവാന്‍ !
പൂരിപ്പിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത ജീവിതസമസ്യകളില്‍
എന്തിന് കൂടുതല്‍ സങ്കീര്‍ണ്ണമാം
വഴികള്‍ തുറന്നിട്ടു നീ ? എന്നു നീ കരുതുമ്പോള്‍
അശാന്തമായി തീരുന്നു എന്‍ ഹൃദന്തവും...
